Ang bawat taong ipinapanganak sa mundo ay may kanya-kanyang responsibilidad. Upang mahubog ang kanyang pagkatao at maging kapakipakinabang sa ating komunidad, kailangan nitong mag-aral. Nagsisimulang matuto ang isang bata sa loob ng tahanan at ang pamilya ang una nitong gabay upang maging edukado. Pagkalipas ng ilang taon, kailangan ng batang ito na mas lalong matuto sa pamamagitan ng pag-aaral sa paaralan.

    Maraming mga guro ang gumaganap sa kanilang tungkulin na ibahagi sa kanilang mga estudyante ang kanilang karunungan at maging isang magandang modelo sa mga nakararami.

Sa aking obserbasyon sa magulong mundong ito, may mga propesor sa mga kolehiyo parin ang sadyang walang pakialam sa kanyang mga estudyante. Sa Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas, bawat isa ay maagang pumapasok sa paaralan at sabik na matuto, mayroon pa ngang iba na nagtatrabaho na at pilit paring pumapasok kahit puyat upang makapagtapos, sa madaling sabi nais ng mga bata ang makatanggap ng karunungan sa mga propesor.  Ngunit bakit ang ilan sa kanila ay bilang sa ating mga daliri kung pumasok, isang beses sa isang linggo na nga lang sila kailangan pumasok pero wala talaga silang pakialam. Nakakalungkot isipin dahil sila ay tumatanggap ng pera mula sa gobyerno kapalit ng kanilang serbisyo. Pumapasok lamang sila upang magbigay ng pagsusulit sa mga bata. Kamang-manghang taktika nga naman, hindi sila napapagod sa perang kanilang kinikita.  

     Mahirap magbitaw ng pangalan dahil ako po ay kasulukuyang mag-aaral sa PUP at takot ako na baka matanggal sa unibersidad. Mayroon din akong propesor na kapag pumapasok, nagbibigay ito ng mga paksa upang i-report ng bawat grupo pagkatapos mawawala na naman siya sa susunod na mga araw. Isang kalabisan ang kanilang ginagawa. Hindi ko mawari kung paano nila ginagawa ang aming mga grado. Ano ito hulaan o roleta? Humanda kayo at kapag ako ay nakapagtapos, gagawa ako ng paraan upang maibahagi ng maayos ang aking sintimyento.